birinin yokluğuna alışmak

i̇nsan fıtrat gereği her şeye alışır. alışmamak için direnir, direnmeye alışır. alışır ama. i̇nsan her şeye alışır.

alıştıranlar utansın

Hayat akıyor. Baya da hızlı akıyor. Geçmişe dair herhangi bir konuda keşkem olmaz. Sadece hissettiğim kuvvetli duygunun dinmesini beklerim zamanla. Nefret, sevgi, kırgınlık... Ne olursa. Sonra da zaten o kişinin dünya üzerindeki varlığını zerre umursamam.

Daha önce hayatımda o mu vardı sanki diyip alışırım diyebilirsiniz. Bunu bende söylüyorum. Ama uygulamada öyle olmuyor malesef. Birisi hayatınıza girdikten sonra acısıyla tatlısıyla sizde bir iz bırakır. Eskiden baktığınızda sizin için bir anlam ifade etmeyen nesneler artık sizin için o kadar fazla şey ifade eder ki siz bile bu duruma şaşırırsınız. O yüzden birisini hayatınıza almak kolaydır ama o kişiyi hayatınızdan çıktıktan sonra alışmak zordur. Peki hiç mi alışamazsınız ? Hayır alışırsınız. Sadece tahmin ettiğinizden daha uzun ve zorlu geçer bu süreç.

Alışıyosun hem de öyle bir alışıyosun ki çünkü yapacağın başka bir şey olmuyor. Hayat sonuçta devam ediyor. Hayatta olsa farklı olurdu diyosun, keşke hayatta olsaydı diyosun. Başta bi inkar ediyorsun alışmak istemiyorsun ama mecburen alışıyosun. 27 Ağustos’ta tam 1 sene olucak babamı kaybedeli. Zaman su gibi akıp geçiyor. Sonuç olarak alışmak zorunda kalıyorsunuz. İsterseniz çatlayın isterseniz patlayın ama hayat bunu herkese yaşatıyor.

Hayatından çıkıp gidenin yokluğuna alışılıyo da ölüp gidenin yokluğuna alışılmıyo.

Valla "onsuz yapamam", "ondan başkasını sevemem" dediğim kim varsa hepsinin yokluğuna alıştım. Ama şimdi yeni biri var offff bir görseniz... onsuz yapamam.

alışıyor insan. önce zor geliyor. eliniz bi kaç kere aramak için telefona gidiyor. mesaj atmak için yine telefona gidiyor. ama o artık yok.

Önce biraz ağladılar ama alıştılar şimdi.Aşağılık insanoğlu her şeye alışır.

İnsanız. Her şeye alışırız biz.

Eylülün sonunda 5 yıl bitecek. Onu toprağa verdikten sonra hayatımızda çok şey değişti. Ne instagramdan çıkarabildim ne numarasını silebildim. Duyduğu anda insanın içini neşeyle dolduran o cıvıl cıvıl sesi kulağımda yankılanıyor bazen. Hatta arada açıp fotoğraflarına bakıyorum. Alıştım mı yokluğuna? Hala bilmiyorum. Bildiğim tek aklıma geldiğinde hala acıyan son yanım ve onunla birlikte gömülen çocukluğum.

yayımlanacak üçüncü kitabım yok'ta bu konuyla ilgili şöyle demişim: "alışmıyor insan hiçbir şeye. sadece yoruluyor ve yorulduğu yerde yığılıp kalıyor. yığılıp kaldığı yerden tekrar ayağa kalkmak içinse, kendinde ne güç ne de istek buluyor. aslında, insan biyolojik yönden ölmeden çok evvel, soyut açıdan binlerce kez can veriyor. hatta ruhsal yönden bitmeden önce, zihinsel olarak defalarca bitiyor. ve ardından eziciliğini hissediyor. varoluşun. bilmiyorum. yalan söyledim. aslında, biliyorum. konu alışmaksa, herhangi bir şeye veya kişiye, şahsa göre değişen bir durum söz konusu değil insanın içinde. zira kimisi için alışmak, yine herhangi bir şeye veya kişiye, yeni bir başlangıçken, bir diğeri için her şeyin sonu ve en dayanılmaz işkence."

yüzünü görmeden günüm geçsin istemiyorum ve bir süre sonra göremeyeceğimi de bilmek mahvediyor

Alışmak değil de kabullenmek sanki sevdiğim birinin yokluğuna alışamam sadece artık hayatımda olmadığını, olamayacağını kabullenirim.

En yakın arkadaşım can dostum 5 aydır yakın ama uzakta. Sadece mektuplaşabiliyoruz ve ailesiyle konuşuyorum falan ama kaç aydır hala alışamadım yokluğuna. Evet dönecek biliyorum ama hala bitik durumdayım onsuz. Hani hayatta bazen bir şeyler kötüye gider ve o kişi olsa çözerdi dersiniz ya, hani o yoktur ama hala yanınızdaymış gibi kurarsınız cümlelerinizi. Öyle bir şeyler işte. Ama diğer yandan düşünüyorum bir yakınımızın eşi ölmüştü geçen senelerde, adam üç gün sonra işine hayatına bakıyor gülüyor şen kahkahalar atıyordu. Ya aklım almıyor ben arkadaşımın döneceğini bildiğim halde yokluğuna alışamıyorum sen çok sevdiğini iddia ettiğin eşinin ölümüne üç günde nasıl alıştın?

ben alışamıyorum. sadece hayatıma devam ediyorum ama o kişi daima aklımda oluyor. o gün aklıma gelmese iki gün sonra geliyor ama illa ki geliyor. yokluğuna alışmıyorsun sadece fiziki yokluğuna alışıyorsun.

Dedemi en son gördüğümde sapasağlam ayaktaydı , ani vefat haberini almıştım. Evine gitmistim ve boş koltuğunu görünce hüngür hüngür ağlamıştım. O koltukta oturup televizyon izlerdi , o halini göremeyince anladım ki ölümün yarattığı boşluk çok acı.

alışmaktan çok kabullenmek gibi bir şey. elinden geleni yaptiktan sonra gelen o buruk his. evet alıştım çünkü baska carem yoktu..

Biraz düşününce alışmak değil de doğru olanın bu olduğunu anlıyorsunuz zaten.

alışmak mı bilmiyorum ama buna mecbur bırakılmak insanı en çok yoran ve yıpratan durumdur. alıştım zannedersin ama bir şarkı çalar, bir sokakta yürürken, ya en basiti bir kelime bile size neleri anımsatır. çaresiz o durumu kabullenirsin.

Alışmadım. Hazmediyorum. Kabul ediyorum. Yaşadığım iyi ve güzel ne varsa…

İsteyerek gitmişse benim o kişinin yokluğuna alışmam max 2 gün sürüyor. Kısacık dünya bir de istemeyen kişiler için yas mı tutacağım.

bunu çok da abartmamak lazım. evet çok basit ama çok gerçek bir cümle: insan her şeye alışır. babam öleli 10 sene oldu, küçükken o ölse onunla ölürüm gibi geliyordu. alıştım. her şeye alışılır. ha, elbette sızı kalır.. bazı şeylerin tadı azalır. yine gülersin, renkler ve müzik yine vardır elbette. ama alışmak, kesin. hatta şifa...

İnsanoğlu her şeye alışır. Çiğ süt emmiştir sonuçta. İyiki de alışıyor aslında yoksa sevdiğimiz insanların ölümüne nasıl dayanırdık yada gidişine. Ölümde gerçi gidiştir ama hiç dönüşü olmayan bir gidiştir sözlük.

Alışamam sanıyordum öyle güzel alıştım ki aferin bana. Arada aklıma geliyor sonra diyorum o seni bıraktı sen de onu bırak. Alıştım..

Vedanın da ölümün de yarattığı ayrılığa zaman öyle bir alıştırıyor ki insanı, insan hayrete düşüyor. Zamanın eskitemeyeceği öldüremeyeceği hiçbir şey yok. İçeride bir yerlerde kalsa da sadece dibe çökmüş silik bir his olarak kalıyor acı.

yokluğa alışmaya alışıyorsun ama eski seni bir daha bulamıyorsun ya işte ona alışamıyorsun.

Yokluğuna bir kere alışınca artık o insani kaybetmekten korkmuyosun… Nasıl olsa bi kez alıştım bir daha alışırım…

bu kolay, zor olan birinin varlığına alışmak.

insan her şeye alışıyor, ama kırıla kırıla ama eksile eksile. ne demişler bir olana bir de ölene çare yok, bir de gidene. birinin zaten çaresi yok da, diğerlerine çare bulmak istemeyen için yapabileceğiniz hiç bir şey yok maalesef...